Büyümek

Birtakım acılar yaşadıkça anlıyoruz büyüdüğümüzü. Acılara verdiğimiz tepkiler değişiyor, hatta yaşadığımız acılar bile değişiyor. Her gün değişime uğruyoruz. Mutlu mu yoksa mutsuz mu olduğumuzu bilmiyoruz. Kafamız hep karışık. Her şeyi büyütüyoruz tıpkı kendimizi büyüttüğümüz gibi. Olaylar akışında kalsa aslında her şey düzelecek ama üsteliyoruz. Çok sabırsızız biz insanlar. Her istediğimiz olsun istiyoruz sürekli. Ama öyle olmuyor. Belli bir zaman çerçevesinde gelişiyor olaylar.

Büyümek, çocukken söylendiğinde kulağa hoş gelen ama yaş ilerledikçe büyüsünü kaybeden bir şey. Ben çok küçükken sürekli büyümek isteyen, okula başlamak isteyen bi insandım. Hala okulu, ders çalışmayı severim ama o küçükkenki dertsiz kafam yok artık. Çok huzursuz hissediyorum. Küçükken en azından mutlu olabileceğim çok sebep vardı. Şimdi yokmuş gibi hissediyorum. Büyümek gerçekten böyle bir şey galiba. Bütün acılarla karşılaşıyorsun, hayat seni güçlü durmaya zorluyor, bir gün iyi bir gün kötü şeyler yaşatıyor. 

Galiba artık gerçekten büyüdüğümü kabullenmek zorundayım. Birkaç ay sonra 18ime gireceğim ve seneye üniversitede olacağım. Bunlar bile büyümenin bir göstergesi.