Şu an yazacağım satırları yazıp yazmama arasında o kadar çok kaldım ki. Dedim ki yaz, her şeyimi paylaşıyorum, burası benim günlüğüm, sadece iyi şeyleri yazmak samimiyetsiz olur. Sonra vazgeçtim, herkes okuyacak özeli kalmayacak vs. Ama en sonunda doğru kararı verdiğime inanıyorum. Evet, okumak için hazırsanız başlıyorum.
Günümüz ilişkilerini şekillendirmek ve yaşamak zor, biliyorsunuz. Şu ana kadar ne için, kim için savaştıysam hep yarım kaldı. Gerçekten savaşılmayı hak ettiğini düşündüğüm insanların hiçbiri şu anda yanımda değil, nerede olduklarını da bilmiyorum. Bir anlık yanılgıya kapılıp kendimi yormayı seçtiğim bir yol olmuş bu kısaca. Ama asla pişman değilim. Pişmanlıktan ziyade kızgınım, kırgınım. Sevmek, saymak, paylaşmak, gerektiğinde kırmak ve kırılmak ama en sonunda gönül alabilmek. Bunlar benim hayatımda kullandığım anahtar sözcükler, hep de kullanacağım. Ama diğer insanların da kullanmasını o kadar isterdim ki. Kalp kırmış, yanlış sözler sarf etmiş, üzmüş olabilirim; hiçbir zaman yapmadım, haklıyım kafasında olmadım, olmayacağım da. Ama konuşarak, bir şeyleri anlatarak çözmeye çalıştıkça karşı tarafın kaçtığını hissediyorum. Öyle zor ki tek başına savaşmak. Neden kaçmak yerine dinlemiyorsunuz? Neden bir şeyleri paylaşarak güzelleştirmek yerine karanlığı ve depresyonu seçiyorsunuz? Gerçekten merak ediyorum. Benim sitemim karanlığı seçenlere, bazen karanlık tarafı seçip asıl yeri aydınlık olan kişilere değil.
Bu tarz durumlarda siz hangi taraftasınız, yorumlara yazmanızı merakla bekliyorum. Belki istişare yaparız.
Tam şu an ilginç bir arafta da olsak, yüreği ve belki de gönlü olan eninde sonunda bazı şeyler dener. Haydi bakalım.. Bu arada, eline sağlık!
YanıtlaSilBir gün bulunduğun araftan çıkmanı temenni ediyorum. Dilerim bazı şeyleri denemeye cesaretin vardır, ya da dilerim bu cesareti gösterebilirsin. Ben göremedim çünkü :)
Sil