Başlıktan da anlaşıldığı gibi yalnızlık üzerine konuşmak istiyorum bugün. Dertleşmek istediğinde yanında kimsenin olmamasından, yorgunluktan, ağlamaktan bitap düşmüş bir halde birine telefon açıp konuşamamaktan bahsedeceğim. Çoğu zaman yalnız kaldım ben, etrafımda çokça insan olsa da beni onlara bağlayan bir şey olmazdı. Yalnız olurdum, anlaşılmaz olurdum. Bir derdim olduğunda sözde herkes koşardı imdadıma, gelirdi yanıma. Sadece sözdeydi o. Şu güne kadar kimsenin gerçekten yanımda olduğunu hissetmedim ben. Şu günlerde gerçekten 2 kişinin elini hissediyorum omuzlarımda. Eğer şuan bunu okuyorsanız sizi çok seviyorum, iyi ki varsınız hayatımda.
Ailesel açıdan hiç yalnızlık çekmedim, şanslıydım. Çünkü ne yaşarsam yaşayayım yanımda duran bir ailem vardı benim. Beni destekleyen, mutlu olmam için kendilerinden bile fedakarlık eden bir ailem vardı benim. Sırf onlar için bazen ayakta durmaya gayret gösteriyorum. Çünkü her insan gibi benim de zor günlerim oluyor. Hem de fazlasıyla. Ama bunu engelleyemeyiz çünkü doğal döngü böyle çalışıyor. Her zaman mutlu olamıyoruz.
Ben bazen pes ediyorum. Her şeyden vazgeçiyorum. Vazgeçmemeliyim. Eskisi gibi yalnız değilim artık, beni seven insanlar var biliyorum. Benim için çabalayan güzel insanlar var. Onları yüzüstü bırakmak istemiyorum, bırakamam da zaten. Ben bugün güçlü durmaya söz verdim. Ayaklarımın üstünde, dimdik. Yaşadığım her olayda durduğum gibi. Çünkü yaşadığım her olayın bir enkazı vardı. O enkazdan yine kendi başıma çıktım(tabi desteklerimi unutamam, onlar da çok yardımcı oldular bana:) ) Kısacası böyle arkadaşlar. Her zaman motivasyon veremiyorum, bazen de acılarımı paylaşıyorum sizinle. Ama pişman değilim, beni okumanız bile bana enerji veriyor. Teşekkür ederim:)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder